Ik mijn werk als kindercoach op een basisschool maak ik mooie dingen mee. Soms val ik in voor een collega. Dan ben ik weer even juf. Mét mijn kindercoachbril op. Dit vehaal gaat over Tim. Tim vindt stilzitten en werken aan een tafeltje best moeilijk. Niet omdat hij dat werk te moeilijk vindt, maar omdat zijn hoofd meestal vol zit met véél belangrijkere zaken……
Op een donderdagmiddag sta ik voor de groep van Tim. Groep 4. Hij en zijn klasgenoten hebben een paar enerverende dagen achter de rug.
Hun juf, die nét met verlof was, heeft een kindje gekregen; de invaljuf is die ochtend ziek naar huis gegaan en vervangen door meester Bart van de directie.
En nu ga ik de middag voor mijn rekening nemen.
‘Jij bent de invaljuf van de invalmeester van de invaljuf van onze echte juf’, zegt Tim als hij mij ziet. Hij lacht en kijkt op het bord naar de dagplanning. Zijn lach verdwijnt. ‘Néé! Niet schrijven!’, roept hij. ‘Daar heb ik dus écht geen zin in.’ Ik probeer met een grapje, daarna een strenge blik en tenslotte negeren, Tim aan het schrijven te krijgen.
Maar tevergeefs. Tim ligt met zijn hoofd op zijn tafel en gaat niet schrijven.
Er is iets waar Tim boos over is.
Dat zegt hij als ik voorstel om even te praten. De tranen staan in zijn ogen. ‘Morgen is er Open Podium en de juf, de echte, had beloofd dat hij deze keer mocht presenteren. Maar dat wist de juf, die invalt, niet en nu mag Jesse’. Tim struikelt over zijn woorden als hij verder praat. ‘En we hebben het ook nog niet goed geoefend. Straks gaat het helemaal fout’.
‘Dat je hoofd nu niet naar schrijven staat, snap ik’, zeg ik. ‘Misschien kun je nu beter iets anders gaan doen.’
Of hij dan dus niet hoeft te schrijven, vraagt hij. ‘Nu niet, zeg ik, ‘maar bedenk wel even wanneer je die bladzijde gaat inhalen.’
Tim weet het direct: ‘dat doe ik morgenochtend meteen als ik op school kom.’
‘Ga je dat niet vergeten? Met dat Open Podium enzo. Denk er maar even over na’, zeg ik terwijl ik weg loop. ‘Ik hoor het wel van je.’
De middag vult zich verder met tekeningen maken voor de juf en haar baby en vrij spelen. Ik loop rond en werp een blik op Tims tafel. Naast het schrijfschrift zie ik 2 volle blaadjes met zijn naam, geoefend als handtekening met veel strepen en krullen erdoorheen.
‘Die Tim, denk ik, heeft ‘ie toch nog geschreven…’.
Daarnaast ligt een ander blaadje, vastgeplakt met plakband op zijn tafel. ‘Morgu schrijfe’ staat erop. Met daaronder zijn handtekening. En ernaast een getekend leeg hokje
‘Die is voor jouw handtekening’, zegt Tim, ‘dan is het een echte afspraak.’ Ik pak zijn potlood en zet mijn handtekening in het hokje.
Tim lijkt zijn boosheid en zorgen aardig kwijt te zijn. Hij heeft de smaak te pakken als het gaat om handtekeningen zetten. Hij laat een lijstje door de klas gaan. ‘Ret de ijsbeer’ staat erop. ‘Al het ijs is aan het smelten en dan gaan ze dood’, legt Tim uit. ‘Met handtekeningen kunnen we ze redden!’ Tim wordt gehoord en iedereen wil zijn handtekening zetten. ‘En als je geen handtekening hebt, kun je er één bedenken. Heb ik ook gedaan’. zegt Tim.
De middag eindigt uiteindelijk in een definitief reddingsplan voor de Noordpool. ‘Er moeten gewoon supergrote ijsmaakmachines komen, net als op de ijsbaan. Als ze die eronder doen, heb je daar altijd ijs!’
Met een tevreden en trotse blik kijkt Tim mij aan. Het was een nuttige middag!
